نویسندگان: نینانورگارد، بئاتریکس بوسه، روسیو مونتورو
برگردانندگان: احمد رضایی جمکرانی، مسعود فرهمند فر
 

هنری جی. ویدُوسن استاد بازنشسته‌ی دانشگاه لندن است، و پیشتر نیز استاد دانشگاه‌های اِسکس و وین بوده. او مشاور انتشارات دانشگاه آکسفُرد در زمینه‌ی زبان‌شناسی کاربردی است و یکی از ویراستاران مجموعه‌ی آموزش زبان: طرحی برای مدرّسان (انتشارات دانشگاه آکسفُرد) است. وی همچنین ویراستار مجموعه‌ی مقدّمه‌های اَکسفُرد بر زبان‌پژوهی و نویسنده‌ی کتاب زبان‌شناسی (1996)، در همان مجموعه، نیز می‌باشد.
ویدوسن با پیروی از رویکردی در سبک‌شناسی که آن را «سبک‌شناسیِ کاربردی» می‌نامد به تألیف درباره‌ی سبک‌شناسی در شعر (1992) پرداخت، ولی در کل، آثار وی را باید در حوزه‌ی سبک‌شناسیِ آموزشی قرار داد (روبیک و ویدوسن، 2000). کارهای اوّلیه‌ی ویدوسن در سبک‌شناسی (1975) نقشی موفّق والبته محرّک در تثبیت سبک‌شناسی (در حکم واسطه‌ی پویایِ زبان‌شناسی و نقد ادبی) ایفا کرده است. وی در مقاله‌ی معروف خود در سال 1972، نقاط برخورد و اشتراک سبک‌شناسی و نقد ادبی را تشریح کرده و اهمیت کاربرد خاص زبان را یادآور می‌شود: «ویدوسن هنجارگریزیِ زبانی را از انحرافِ ادبی متمایز می‌کند تا نشان دهد سبک‌شناسان نیز درباره‌ی اهمیّت، معنا و ارزش ادبی، حرف‌هایی برای گفتن دارند» (کارتر و اِسکات‌وِل 2008: 29). ویدوسن (2002) به برخی مسائل مربوط به هنر کلامی می‌پردازد و تأکید می‌کند که در ارتباط ادبی، معانی شخصی اهمیت دارد، نه معانی اجتماعی.
افزون بر این، ویدوسن از تحلیل انتقادی گفتمان (CDA) انتقاد می‌کند زیرا همواره (قبل از تحلیل واقعی) تفسیری پیش‌ساخته را بر متن تحمیل می‌کند؛ مباحثات او با نورمن فِرکلاف در این باره درخور توجّه‌اند (ویدوسن، 1996، 2000).
منبع مقاله :
نورگوا، نینا، (1394)، فرهنگ سبک‌شناسی، برگردان: احمد رضایی جمکرانی، مسعود فرهمندفر، تهران: انتشارات مروارید، چاپ اول.